Stilte Ochtend

Het achterlaten van het licht, de kerst- en nieuwjaarsfeesten.

Het omarmen van het donker en de stilte. Het omarmen van onszelf. Gesteund door de aarde, door elkaar. Verbinden. Voordat we weer verder gaan…

Op deze ochtend dompelen we ons onder in stilte. We stellen ons de volgende vragen:
* Wat is er in ons, wat ervaren wil worden?
* Kunnen we de aarde en de kosmos ons laten ondersteunen in dit proces?
* Kunnen we er met elkaar mee zijn?
* Wat is er nodig om klaar te zijn voor een nieuwe lente, een nieuwe cyclus?
Door al het donker te omarmen maken we ons klaar voor een nieuw begin als het licht zich aandient. Net zoals de natuur 🍀

Wees welkom in de prachtige Maria Kapel op landgoed Coudewater met haar fijne, dragende, energie 🌟. Door ons met de energie te verbinden op deze krachtplek, worden we extra verbonden met de aarde en dragen we elkaar.

Programma ❤️
10:00-10:15: ontvangst
10:15-10:45: We beginnen deze ochtend met het openen van het veld, en onszelf, in een cirkel. Om samen te kunnen ontvangen en te kunnen zijn met alles wat er is. De aarde en de kosmos spelen een belangrijke rol hierin.
10:45 – 11:30: 1e keer 45 minuten stilte.
11:30-11:45: korte (stille) pauze
11:45-12:30: 2e keer 45 minuten stilte
Het is aan te raden om te zitten om niet in slaap te vallen, liggen kan echter ook. Doe warme kleding aan, en neem kussentje(s) en deken(s) mee.
12:30 Afsluiting met een meditatie om alles te integreren. Weer terugkomen in ons centrum en het sluiten van het veld. Lichte snacks.

~~ Belevingsverhaal ~~
We kwamen uit het licht, ver achter ons. De feestdagen met drukte, herrie en gezelligheid. Of leek dat maar zo? Het was al even geleden en de dagen waren donkerd en regen aan één als een lange tunnel. Oneindig. Wanneer waren we deze tunnel ingegaan? Wanneer zouden we bij het einde zijn? Vragen die soms leefden, soms was het gewoon zwart.
Met de ogen dicht leek het even of de zwarte muren er niet waren. De anderen (mensen)… tja, soms waren ze dichtbij of juist ver weg? Zonder wanden is ook dat onduidelijk.
Na de overgave aan het donker was het ook wel prettig. De koelte, de rust, de stilte. De kleine ruimte maar toch ook heel wijds, zo met de ogen dicht. De aarde dichtbij, altijd onder je, en soms ook naast je. En altijd de echo van de tunnel. De stemmen werden vertrouwd. Zaten ze in mij, of buiten mij? Maar bij lang genoeg wachten werden ook zij stil. Nog steeds gesteund door de aarde.

En daar, toen we eigenlijk niet meer wisten, één waren geworden met de aarde, met onszelf, met elkaar, kwam daar een straal licht. Pijn aan de ogen, we knepen ze nog even dicht. Een paar ademteugen. En even steun zoeken, voor we weer naar buiten bewegen. In het licht, waarbij we onszelf zien, en de ander. Zichtbaar zijn. Geen echo meer maar opgaan in het geschreeuw van de natuur, het ontwaken. Helemaal uitgerust en klaar voor nieuw leven en avontuur.

Beleef jij je verhaal met ons?