The Fatal Flowers

Wo 26/06 - Uden

19:30 - 01:00

‘When Hell freezes over’, zeggen de Amerikanen bij onmogelijk geachte wensdromen over reünies van favorietebands uit het verleden. Alleen als de hel bevriest, gaat het gebeuren. Dat mag zo geweest zijn bij The Eagles, maar bepaald niet bij de legendarische Amsterdamse gitaarrockband Fatal Flowers. Die hadden na bijna 30 jaar slechts wat licht aandringen nodig voor hun nooit meer verwachte reünie. De Flowers gaan in juni op een uitgebreide reünietoer; een gitaarrevival hangt ons boven het hoofd.

The Fatal Flowers – vaak ook geschreven zonder lidwoord –behoorden van midden tot en met eind jaren tachtig tot de protagonisten van de Amsterdamse ‘gitaarschool’, door sommigen wel de Amsterdamse ‘gitaarmaffia’ werd genoemd. Direct na de doombands uit de eerste helft van dat decennium grepen ze terug op de kracht van opbeurende melodieuze rocksongs, met invloeden uit de tegelijkertijd lopende Paisley Underground, maar ook uit de ‘70s New Yorkse punk- en new wave-scene en de Engelse pubrock.
De band was ambitieus, werkte er met een voor die tijd ondenkbaar arbeidsethos aan en nam platen op in het buitenland met beroemde producers als Craig Leon (Blondie), Vic Maile (Dr. Feelgood en Motörhead) en Bowie- gitarist Mick Ronson. Met laatstgenoemde zelfs tweemaal. Ze stonden in 1987 op Pinkpop, in de tijd dat maar een Nederlandse band per jaar dat mocht. Ze sleepten een zilveren harp en twee Edisons in de wacht ver voor de tijd van de wildgroei aan (sub)categorieën. Toch gaven ze er de brui aan in 1990, het jaar waarin ze zelfs in het vermaarde ZDF-programma Rockpallast stonden. Hun livereputatie was sowieso gigantisch. Met recht een legende.

De erfenis: een met drie albums gevuld cv, oké drieënhalf met het aan alles voorafgaande minialbum Fatal Flowers(1985). Bekendste single was Younger Days, titeltrack van het officiële debuut uit 1986. Rolling Stone sterjournalist David Fricke wijdde een toprecensie aan dat album. Daarna volgden de twee met Ronson gemaakte albums Johnny D. Is Back! (1988) en Pleasure Ground (1990). Eerstgenoemde is blijkens een recente lijst in het blad Lust For Lifenog altijd een onverbiddelijke klassieker voor de critici. De reünie van The Fatal Flowers gaat plaatsgrijpen in de laatste line-up, die van Pleasure Ground. Dat is met enerzijds oprichters zanger/gitarist Richard Janssen en drummer Henk Jonkers plus anderzijds sologitarist Robin Berlijn en bassist Geert de Groot.