Ik stond in een kutvoorstelling ....

𝙈𝙚𝙩 𝙇𝙤𝙩𝙩𝙚 𝘿𝙪𝙣𝙨𝙚𝙡𝙢𝙖𝙣, 𝘼𝙡𝙚𝙟𝙖𝙣𝙙𝙧𝙖 𝙏𝙝𝙚𝙪𝙨 𝙚𝙣 𝙈𝙖𝙧𝙟𝙤𝙡𝙚𝙞𝙣 𝙇𝙚𝙮

𝘐𝘬 𝘮𝘢𝘨 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘰𝘰𝘬 𝘸𝘦𝘭 𝘦𝘦𝘯𝘴 𝘸𝘢𝘵 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯
𝘏𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘷𝘦𝘳, 𝘥𝘦 𝘳𝘦𝘨𝘪𝘴𝘴𝘦𝘶𝘳, 𝘥𝘦 𝘥𝘳𝘢𝘮𝘢𝘵𝘶𝘳𝘨 𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘻𝘢𝘬𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘳 𝘥𝘪𝘦 𝘸𝘢𝘵 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯
𝘋𝘦 𝘢𝘤𝘵𝘳𝘪𝘤𝘦𝘴, 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯?

Ze zijn 42 jaar, actrice en hebben menig theater en schouwburg bespeeld. Die prachtige zalen, de heerlijke achtertonelen, de achteringangen en artiestenfoyers, ze hebben ze allemaal gezien. Nu zitten ze in een wachtkamer, de schrijver zegt kleedkamer, maar dat is ook een soort van wachtkamer natuurlijk, je wacht en je wacht terwijl er op je wordt gewacht.

Ze hebben tekst, zijn geregisseerd, geschminkt en gekapt, dragen een kostuum en willen zich uitspreken. Het theater lijkt daarvoor de perfecte plek. Daar kan en mag immers álles gezegd worden. Het toneel is een vrijplaats om dat te zeggen wat je in het normale leven niet kunt zeggen, dat zegt de regisseur ook. Maar wat hebben ze eigenlijk te zeggen, deze actrices van de kleine zaal die af en toe ook in de grote zaal staan?

‘Ik stond in een kutvoorstelling maar mijn haar zat wel heel goed’ is een ode aan de actrice. Een confronterende en tragikomische voorstelling waarin drie actrices in een scherpe dialoog hun eigen rol bezien. Ze gaan in verzet tegen het systeem waarin ze gevangen zitten. Of waarin ze zichzelf gevangen houden. Lukt het om er aan te ontsnappen? Hun machteloosheid is zowel schrijnend als geestig.

𝘞𝘢𝘯𝘯𝘦𝘦𝘳 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘸𝘪𝘫 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘴𝘭𝘢𝘱𝘦𝘯
𝘞𝘦 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘢𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘳𝘬
𝘒𝘶𝘵𝘸𝘦𝘳𝘬
𝘒𝘶𝘵𝘸𝘦𝘳𝘬 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘱𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨 𝘸𝘦𝘳𝘬
𝘞𝘦𝘦𝘵 𝘫𝘦 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘣𝘢𝘯𝘨 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘣𝘦𝘯?
𝘋𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘥𝘪𝘵 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘻𝘰 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯

 

tekst: Magne van den Berg | regie: Lies van de Wiel | eindregie: Mara van Vlijmen en Alejandra Theus, Marjolein Ley en Lotte Dunselman | spel: Lotte Dunselman, Marjolein Ley, Alejandra Theus | dramaturgie: Janine Brogt | kostuums: Freja Roelofs | decor: Mats Boswijk | productie: Productiehuis Mevrouw Ogterop | foto: Miek Uittenhout